RETARATOS 2002 (II)

Remexendo nos papeis apareceron algún máis dos retratos que fixera polo 2002, cando estaba a rematar o meu desterro en calzoncillos na miña habitación, proceso de purificación de case un ano e medio que acabou co meu corpo e a miña cabeza no chollo que agora me mantén. O que é a vida, lembro cada un dos trazos que debuxei, pero apenas nada do que me metía na cabeza neses días. Son debuxos feitos con pilot e con Stabilo fino 0.4 de cor, en papel de cor. Atopei dous que son diferentes e que teñen a súa historia: o de cor en papel normal reciclado (por min, en A-4 que usaba para repetir palabras), está feito con lápices faber castell e bolígrafo, é o dobre autorretrato é pilot en cartulina. Estes tiñan un poema detrás, cousas miñas...

Todo o que fixemos nalgun momento nalgures queda para sempre en nós, eso é evidente, pero o que máis me surprende é que xa estaba antes en nós, antes de que saíra, coma o ovo na galiña... esa é a marabilla da creación, creo.

Autorretratos 2002. Lupe e Juan

THE MORNING BENDERS

En ocasións e só ao lonxe e de forma neboenta, pouco clara, un escoita un sonido fermoso, paseniño e quedo, que resulta familiar, como si estivera a lembrar unha canción da infancia.

Nestas ocasións fai un memoria para lembrar as palabras e os feitos, pero iso ten pouca importancia, ou menos importancia, porque a emoción e o que de verdade nos conmove está máis aló.

Creo na presenza de valores eternos e infinitos, que resultan simples e toscos pola súa evidencia, pero que son certos. Se cadra porque son instintivos, ou animais. Se cadra porque son a presenza divina dunha entidade superior no noso interior. Esa luz na fiestra que nunca se apaga.

Cando escoitei de vez primeira a estes the morning benders, que podería traducirse ao meu entender como uns esmorgueiros madrugadores, non levei sorpresa, nin satisfacción, nin ganas de choutar ou cousas desas. E pola contra si unha grande e sostida sensación de lirismo, de liñas esveltas e ben trazadas, de finura.

O grupo parte dunha presenza física predeterminada para o cariño e a condescendencia, pola súa xuventude, pulcritude e corrección. Son rapaces novos da zona de San Francisco, á sombra da Universidade de Berkeley, de flores na man e amor libre. Nos coros do seu Excuses, que é o avance do disco que se vai publicar para o mes que ven, poderían cantar Paul McCartney e Joni Mitchell.

Por outra banda foron escollidos co seu primeiro disco, do ano 2008, Talking Trough Thin Cans, o mellor grupo indie do ano pola plataforma iTunes. Supoño que a etiqueta de indie é significativa e honrosa, pero cadrarían mellor coma músicos elegantes, laboriosos, perfeccionistas e sensitivos.

Teñen esta páxina web e unha ampla estratexa de difusión en múltiples plataformas... das que non precisan de apoio de multinacional, polo de agora.

O seu disco próximo, Big Echo, contén xa dosu avances que resultan agradables, e velaí os están, que o eco sexa grande:

DESCRICIÓN DUNHA FLOR BRANCA NA ERVA

Non teño tempo para avaliar todos os datos que entran na miña cabeza. A miña imaxinación está centrada só nos pequenos detalles cotiás que son na meirande parte precisos para a miña supervivencia.

Son quen de explicar mellor os meus sentimentos que o meu contorno, ou que o tempo. Comprendo vagamente os conceptos de lugar e de distancia, o percorrido temporal e as viaxes da luz coma onda e coma materia. Pero todo iso non abonda, porque o que quero explicar é como son as flores que arrinco da terra.

Quero deixar a testemuña exacta de cal era a súa realidade antes de min, de tal forma que cando fale delas poida formarse na imaxinación dos outros esta fermosa estampa que eu vexo con tanta claridade.

Todo iso non ten moita importancia en aparencia, pero resulta moi atractivo ser escoitado pola xente que evoca con paciencia.

A friaxe e os esbirros son un explícito decorado que por outra banda confunden o quero dicir. Pero me confunden mais aínda as cousas que non son quen de detectar de modo inconsciente, porque entran todas ao tempo, sons e sensacións dunha xeira enteira que me pasa, sen eu ser dela.

Lembrar un día enteiro con toda a precisión necesaria como para non trabucarme pode levarme moito máis dun día. Si entrara nese bucle non daría saído nunca. E non ten tanta importancia.

Cales son as cousas necesarias e cales son as prescindibles? Esta pregunta ten moita utilidade para os comerciantes, para os fuxidos e para os filósofos, por razóns diferentes. Para min en primeiro lugar abondaría con avaliar a miña necesidade máis inmediata, e como case que todas as cousas,... non teño que pensar para activar os pulmóns en cada respiración, agás cando penso que o teño que pensar.

Por moito chollo que dea, arrincar a flor da terra pode salvar unha colleita. Para o labrego que arrinca de cada pedra o bafo da vida, é mellor o esforzo proveitoso que o mal fermoso.

Para min, que o intre é todo, e que canto máis intenso máis profundo se marca na memoria, a flor branca na erva é como a sombra do ar, unha entelequia absurda pero necesaria... porque nin todas as necesidades son lóxicas nin todas as verdades coherentes.

FLORENCE+THE MACHINE

Supoño que eu pouco podo dicer desta muller que outros antes durante estes meses non teñan dito. Tanto por falta de referencias culturais como de capacidade lingüistica no eido disciplinar da música. Pero mirade a súa páxina de myspace, con máis de tres millóns e medio de visitas.

O que teño claro e que florence + the machine traballan diretamente coas vísceras, e non é referencia ao título do seu disco de debut, este lungs (pulmóns) que mantén o ritmo dun historia ou cantar de cego fantástica, chea de poesía, de arranxo glamouroso e de verdadeira creación. Ten maneiras, ten afeccións, os cortes sampleados e as bases rítmicas son cotiás e xeitosas.

E por riba todo o conxunto é novidoso, alleo a tendencias, firme aposta e sinatura persoal. É a voz de Florence Welch e o seu relatorio violento de días noxentos, golpes e contragolpes, dentes rotos, raparigas choscas e violencia como recurso artístico. Comentaba recentemente Tarantino que a violencia é a mellor fonte da expresividade visual, sangue e golpes. As letras e a voz de Florence conteñen concentrada desesperación e victorias logradas con sangue e golpes, e cada tema é unha poesía.

A nena que aínda non ten 25 anos canta coa voz que había ter a nai de Billie Hollyday ou Etta James. Penso que é o novo heavie, de historias maduras, de presenza coidada, de traballo minucioso. Un barroco intelixente e belixerante, un Borromini atormentado. Disque leva apenas 3 anos de carreira, pero semella que hai moito nela. Acontece que o panorama británico, que a ten alimentada copiosamente e abusivamente promocionada, adoita devorar ás presas aos seus fillos. Teño a impresión que nesa voz hai dez discos máis e temas que virán.

Cando miro a súa imaxe actual vexo á Ofelia de John Everett Millais, antes de deitarse na auga morta pola tolemia da vida, das relacións persoais, suicidio polo asasinato... cando a rabia encheu o seu corpo , como en Rabbit Heart (Raise it Up)

Este é un video da súa páxina, que podedes seguir

http://link.brightcove.com/services/player/bcpid53132883001?bclid=53153580001&bctid=23588481001

Como canta ela, un bico cun puño é millor que ningún bico

VIAXE A LISBOA 2009 (III)

Chiado e Alfama...

O Hotel do Chiado está moi ben situado, é moi cómodo, limpo. Nas habitacións a decoración é sinxela e tamén nos corredores. A peza é moi ampla e ten moito servizo, e as vistas son de espectáculo. Aínda así ao meternos esta noite dame a impresión que algo lle falta: unha entrada, nos corredores, na decoración... Algo así como si lle faltara o toque de excelencia. Todos os traballadores son rapaces moi novos e ás veces da a impresión de que andan un tanto ao seu.

En fin, cada un ten as súas limitacións e as súas carencias. Algúns temos ademais fallas das que nos costa tomar a corda. Por outra banda, sempre, eu penso así, sempre hai que procurar a execelencia, coma parte do proceso e xa dende o primeiro. En todo hai formas de excelencia, dentro dos nosos límites. O produto final ten que ser interesante e atrativo, pero non como obxectivo, senon como parte constitutiva do seu proceso creativo... A ver a cafetería.

O sol entra ao mencer diretamente por riba do Castelo, aliñado coas rúas da Baixa, por unha fiestra de 3 metros de alto, que é o mellor dos cuadros da habitación.

Unha cousa máis do Bárrio Alto: penso que pode ser moi axeitada a aposta polo visual e estético dende o punto de vista comercial. Tiña pensado si este ambiente é propicio para a creación, pero acho que non especialmente. Case todo o produto que vin é produto internacional. Mais este tipo de posicionamento é xa de por si unha actitude atrativa e interesante, acode á curiosidade e ao hedonismo. Desto é dificil aburrirse e sempre se repite. E pretender que os visitantes volten entendo que é sempre unha boa aspiración. Dende logo o panorama de que en Lisboa hai xenio e que se está a crear si é quen de xerar momentos mais propicios e condicións favorables para o artista e para o seu comerciante. Non son da opinión de que o artista crea da fame...

A planta alta do hotel é unha delicia. As suites prolónganse cara a cidade coa súa terraciña... e logo a sala de almorzos e a cafetería enmarcan un ambiente espectacular co oco á toda a altura que entra ademáis no espazo organizando unha proa de barco sobre a Baixa. E un na súa mesiña, ou medio soterrado nos coxíns de fío oriental, navega despreocupado... como sempre pensou que navegarían os rentistas ociosos nos seus veleiros.

E canto sol! ata dentro mesmo pele. Un lugar perfecto deseñado á semellanza da natureza, coma a sombra dunha árbore centenaria no cumio dun outeiriño pequeno: para botar o día á ler, mirando para o redor de cando en cando e só de esguello, en reposta a unha lufada de vento morno, a unha caricia de luz sobre o pescozo e os ombreiros, ou a un sutil e paseniño paso dunha abella.

http://www.hoteldochiado.com/es/photogallery.html

Para pasear o domingo no Chiado encargamos un bo sol e un ambiente tranquilo, e aforramos uns cartiños coa visita gratuita ao Museu do Chiado, un espazo industrial (un antigo convento urban e que ademais de centro de produción pasou por ser un dos primeiros museos de arte contemporánea) rehabilitado con xenio, con moita variedade de circulacións. Un magnífico edificio de ostentosas estruturas de fábrica que ao pouco pasaría dunha panadería, ou do taller dun ferreiro, e así, asemade, cheo de dignidade e orgullo. Bótase en falla información sobre a orixe e evolución da casa, para os que non somos moi agudos ao interpretar a cantidade de cicatrices na súa cara nin as pegadas do que pasou na area do seu piso.

O que ten o museo, por riba do que é e de como se conta agora, son coleccións interesantes de pintura e escultura, que ao tempo son caracter e retrato de Lisboa, retratos de preto, íntimos, familiares. Ao primeiro xulgaramos que a exposición non era espectacular (se cadra máis aínda, prescindible) pero ao tempo que foi ficando na memoria, decateime de que é moi coherente, precisa e xeitosa, as pezas entretidas e agradabeis e a biblioteca modesta pero cumprida. E que está, sen dúbida, por riba incluso que o bo aproveitamento do edificio...

Sempre teño no interior un sentimento profundo de ledicia cando me contradigo a min mesmo. Esto é a interpretación literal do meu ánimo: satisfacción ao descubrir, co exercicio do pensamento, que aquelo que tiña por seguro, ou do que tiña unha opinión, o tempo e o traballo seguido de pensar e dar voltas, me leva, como follas secas no vento, a pinchicarneiros no ar, para diante e para atrás e de abaixo para arriba aos topetazos, ata outra opinión. Case sempre, ademais, ocurre máis dunha vez. Doume conta de que nunca poderei escribir unha Ética nicomaquea, ... ou se cadra sí, pero nunca sería a última.

Apuntamos da colección os nomes de Nikias Skapinakis, Jorge Vieira e especialmente o de Almada Negreiros e as súas preparacións para os frescos para as Gares Marítimas de Alcántara e da Rocha do Conde de Óbidos. Estas obras están datadas nos anos 40 e 50, pero siguen nun período longo. É un museu de orgullo. Orgullo portugués, ou máis aínda lisboeta... claro, é un museu de barrio, e non todos os barrios teñen un museu de seu.

Quintais de Lisboa. Nikias Skapinakis 1956

Gare Marítima da Rocha do Conde de Óbidos. José de Almada Negreiros 1946

Dúas cabeças. Jorge Vieira 1948

http://www.museudochiado-ipmuseus.pt/en/news