DESCRICIÓN DUNHA FLOR BRANCA NA ERVA

Non teño tempo para avaliar todos os datos que entran na miña cabeza. A miña imaxinación está centrada só nos pequenos detalles cotiás que son na meirande parte precisos para a miña supervivencia.

Son quen de explicar mellor os meus sentimentos que o meu contorno, ou que o tempo. Comprendo vagamente os conceptos de lugar e de distancia, o percorrido temporal e as viaxes da luz coma onda e coma materia. Pero todo iso non abonda, porque o que quero explicar é como son as flores que arrinco da terra.

Quero deixar a testemuña exacta de cal era a súa realidade antes de min, de tal forma que cando fale delas poida formarse na imaxinación dos outros esta fermosa estampa que eu vexo con tanta claridade.

Todo iso non ten moita importancia en aparencia, pero resulta moi atractivo ser escoitado pola xente que evoca con paciencia.

A friaxe e os esbirros son un explícito decorado que por outra banda confunden o quero dicir. Pero me confunden mais aínda as cousas que non son quen de detectar de modo inconsciente, porque entran todas ao tempo, sons e sensacións dunha xeira enteira que me pasa, sen eu ser dela.

Lembrar un día enteiro con toda a precisión necesaria como para non trabucarme pode levarme moito máis dun día. Si entrara nese bucle non daría saído nunca. E non ten tanta importancia.

Cales son as cousas necesarias e cales son as prescindibles? Esta pregunta ten moita utilidade para os comerciantes, para os fuxidos e para os filósofos, por razóns diferentes. Para min en primeiro lugar abondaría con avaliar a miña necesidade máis inmediata, e como case que todas as cousas,... non teño que pensar para activar os pulmóns en cada respiración, agás cando penso que o teño que pensar.

Por moito chollo que dea, arrincar a flor da terra pode salvar unha colleita. Para o labrego que arrinca de cada pedra o bafo da vida, é mellor o esforzo proveitoso que o mal fermoso.

Para min, que o intre é todo, e que canto máis intenso máis profundo se marca na memoria, a flor branca na erva é como a sombra do ar, unha entelequia absurda pero necesaria... porque nin todas as necesidades son lóxicas nin todas as verdades coherentes.