Un paseo arriba e abaixo...
O hotel ocupa as prantas altas dos Armazéns do Chiado, que cando estiveramos da outra volta viña de inaugurarse, cando menos as tendas; pero lembro de mirar dende o elevador de Santa Justa e ver terrazas verdes sobre o edificio... Dende a terraza da habitación tense unha boa vista, pero dende a esplanada da cafetería a estampa da Baixa resulta espantosa, e logo arriba dela o monte e o Castelo de Sâo Jorge, nunha composición clásica, unha metáfora do mundo humano abaixo e o mundo celestial por riba, divididos simplemente pola liña do horizonte.
Por todo moita xente e o movemento en fervenza de lotes de turistas e máis aínda de lisboetas. As cidades grandes e as cidades coma esta, e tamén as cidades pequenas,... case todos os lugares, son máis dun mundo igual que de ningún país. Claro, sobre todo aquí, pero tamén en menor medida nos lugares máis apartados. En Salta ou Jujui e en Nova Caledonia do Sur coñecen a Cristiano Ronaldo, e tamén Coca-Cola. Isto tampouco é que sexa un grande descubrimento, pero cada un que viaxa busca isto e o outro para situarse. Para min Lisboa píntase de rasgos exóticos e peiteados modernitos, tendas fashion e moita enerxía. A fortuna desta cidade é poder camiñar sen ter que buscar nada en concreto. Subimos bordenado o Bárrio Alto pola rúa Misericórdia cara o Miradouro de Alcántara, no que unha fonte grande de auga filtra no ar a luz con rítmicos escintilos. Unha grande dinámica.
Os quiosques da esplanada son sinaturas de xenio e luxo dos primeiros anos do século XX, deseños que por ser certos non morren. É a Esplanada do Príncipe Real. Non podemos entrar agora ao Reservatorio, que promete un espazo de alturas de vertixe e máquinas mortas envoltas nas luces palpebrexantes que atravesan a auga. En todo caso, si compensa a camiñada para disfrutar do sombra espesa do texo, espectacular, figura sobrenatural do pesado sobre o lixeiro, a pérgola exhausta de varas e postes efémeros que sosteñen o peso infinito da natureza, toda en follas e polas. Na curva das mesas do quiosque da esplanada compartimos bebida coas pombas e unha lixeira bafa de ar fresca. A luz de novo escintila entre as follas das árbores, coma sempre ten que pasar nos lugares agradabeis pensados para o lecer.
No camiño entre o Miradouro de Alcántara e o Príncipe Real, a cidade estase a inventar na liña maestra do que quere ser. E faino con convicción e traballo duro. As fachadas pintadas de cores, saturadas con actividade creativa que se amosa e que convida a pasar, ou cando menos queren que se mire para elas. Para un que ven do camiñar paseniño e das miraxes introspectivas, os exhibicionismos coma estes e os andares farrucos póñenme respecto. Cada un é de onde quere ser, e por iso pode disimularse o xeito de falar e mesmo as formas de moverse, mesmo as máis ancestrais. Non todos poden pero algúns si que o fan. Aqui no Bárrio Alto saben ben de onde queren ser e como é que son, e están a construír dun xeito voraz e vertixenoso, e tamén aberto e libre, a súa realidade e a casa para ela, por riba de todo o demáis, do que outros pensan e tamén do que en realidade hai. Semella esa a enerxía dos que xa non teñen nada que perder, ou dos que saben o que é perdelo todo.
No Príncipe Real as mesas marcadas con tiza verde completan o círculo dun alto magnolio, de follas grosas e case que amarelas.
Dende Príncipe Real para a Praça da Alegría na procura da entrada do Botánico. Cando menos es porta está fechada (está sempre pechada). Mais nesta baixada un mergúllase literalmente en bafadas e vapores de cociñas exóticas, nas que ficar pode supor vencer melindres e atavismos. De seguido á volta polo Rossío e subimos de novo para o Chiado. Botamos un anaco na Praça Luis de Camôes, a mirar para a xente sentada e para a xente que pasa:
Un músico branco fraquiño coma un pau, con roupas africanas, revólvese no ar e no chan xunto cun músico negro vellouco con gorra de troba cubana, entre medios dunha çitar pesada e un xilófono de madeira. Máis que xuntos están enfrentados como dúas cabras de grandes cornos, tentando o ar, rifando polo sitio.
Unha parella e máis outra rapariga tragan dunha mesma cervexa de litro nos chanzos pegañentos do pedestal da escultura, rindo para fóra e para a xente do quiosque.
Unha mociña en camiseta mira para o noso banco porque no seu, seica, o ordenador portátil que leva no colo non engancha ben na wifi.
Unha vespa negra vella de dous asentos, e unha vermella máis grande que ningunha outra que vira antes, e agardan deitadas e mansiñas á saída do metro.
De costas tranvías turísticos vermellos e amarelos que son a base rítmica do repertorio sonoro do Chiado.
Ao chegar a hora, subimos por unha e outra rúa do Bárrio Alto, cheas de negocios moi ben postiños. Locais pequenos, modernos, orixinais, con obxectos moi apetecibles para xente nova: zapatillas, camisetas,... roupa en xeral e moita pose, decoración e iniciativa. Negocios que superan a miña capacidade de comprensión, pero que se por existir xa tiñan que ter o dereito á subsidiación administrativa, pois son paradas atractivas que conforman un xeito de Disney World de altas aspiracións, e un óptimo concepto de si mesma. Ao seguir subindo, as tendiñas conviven cun lote de restaurantes típicos (estes de tipismo previo, algo que xa ven de antes) e locais pechados que son a ameaza dos festexeiros de día completo. Para ser xustos, en todo caso, de todos os "parques de enredo" que poida coñecer, este destaca polo seu esforzo de autenticidade, variedade, proposta, implicación, deseño e marca singular de tradición con aspiracións de universalidade. Un xogo para o que paga a pena sacar as fichas. E parece que os empregados son honrados e cren no sistema.
