Buscar neste blog

viernes, 1 de enero de 2010

O REGRESO DO INDIANO


O óleo é o Regreso do indiano de Castelao, do ano 1918. É propiedade da Colección Caixanova, polo que supoño que os que teñades conta na Caixa do sur seredes algo donos del. No meu cuarto ficaría pintiparado, xa que mide dous metros de alto, por catro de longo.

Sempre me vin como o neno de detrás do muro, que pensa nalgo... Con quen querería falar, co home de traxe limpo e cara retorta ou co labrego de lombo quebrado? Ao lonxe sube polo camiño unha parella e unha rolda de xente que levan as cousas do indiano ao lombo, de seguro os pais do neno tamén, que han de ter as respostas... pero non é máis interesante escoitar ás agachadas? Así se aprenden as inconveniencias que son o alimento dos anos. Gustaría de saber se hoxe aínda é posible agocharse no acubillo do neno, sexa onde sexa. Xa non quedan deses pinos... nin se usan eses sombreiros. Pero tiña gana de falar, e de empezar a falar:

Para empezar a falar cada quen emprega un mecanismo automatizado que se prende no cerebro para axilizar os procesos comprometidos, os que esixen dunha decisión, desto en troques do outro. Empezar a falar é unha fazaña arriscada: hai que confiar no ton axeitado, evitar o carraspexo, deixarse nas mans da primeira verba, no efecto do seu impacto e na lonxitude da súa onda, propoñer a intensidade óptima para chegar ao contorno eficaz. Eu carezo dese mecanismo, e para comezar a falar abonda para min con escribir, que é o mesmo que dicir que para empezar a voar abonda para min con limpar o nariz.

Nunca tiven unha frase de entrada, nin unha táctica nin unha estratexia, nunca asinei o meu carácter nin ensaiei diante dun espello. Non é que iso sexa mellor, pero é o que hai. Os accesos directos ás funcións mais cotiás son un progreso evolutivo nas relacións sociais, permiten optimizar os encontros e deixar mais fresca a tenrura e o encanto para os achádegos de máis valor.

Pero non abonda con iso para todos. Hai tempo que veño a meditar en como se da un primeiro paso, cal é o motivo para dalo, onde e cara onde, como e para que. Todas as preguntas son igual de importantes, pero resulta un misterio para min, e é a miña meirande preocupación: Como se produce o momento da creación, como se pasa de onde non hai para onde hai...

Na nosa vida case que todo ten unha ruta de acontecementos que empeza en nos e remata na orixe do universo, pero o camiño é tan longo coma o que lles queda aos labregos para levar o arcón do indiano...

No hay comentarios:

Publicar un comentario