VIAXE A LISBOA 2009 (I)

Bárrio Alto de Lisboa. Xuño de 2004

Nesta viaxe deste ano a Lisboa, antes de botar uns días en Madeira de vacacións, ensaiei algo do que tiña moitas ganas: facer anotacións nun caderniño de pastas negras, e esvelto, aló no propio lugar.

Xa pasaron cinco meses desta viaxe e cinco anos da outra derradeira, e despois de volver ler as notas, paseniño e con compracencia, confirmei que é un exercicio moi interesante para min, e que paga a pena: por unha banda os momentos aqueles de escritura no sitio axudaronme a un coñecemento mais maino e relaxado, a un complemento na forma de mirar e de escoitar; por outra, a lectura de agora daquelas notas, deitado ou sentado, alimentou e aproveitoulle á miña memoria, e os sentimentos que se rescatan da lembranza, con acenos cómplices e miraxes cos ollos pechos, son sentimentos diferentes, máis longos e barrocos.

O GATO DE SCHRÖDINGER

As plantas medran, móvense as follas para o sol e rematan por secar co tempo. De cote as cousas suceden da forma na que se pode esperar. Pero noutras veces as cousas pasan ao contrario, de forma inesperada ou sorprendente, e parecen unha tolemia ou un xeito de maxia. A distancia da lembranza permite escurecer o panorama e o foco, de tal xeito que o que é dunha forma pode ser da contraria, ou o que empeza pode estar no medio e o final no principio. Por iso a lembranza é tan atractiva e sempre volveremos todos para ela, aínda por riba dos recordos que sexan mais evidentes.

As fotografías, os libros e as poesías que se escriben poderían semellar tixolos de lama dura para encerrar sen erros as imaxes e os acontecementos desas nosas viaxes. Isto dígoo por si acaso se puidera pensar que daquela, se escribimos nas viaxes nosas, estaremos traballando contra da maxia da memoria e a posibilidade de desordenar e inventar un pouco, de mellorar cun lixeiro trapo de fío o brillo das pratas da memoria. Pode ser certo. Para garantir unha escrita libre do peso da tinta impresa, basta con escribir exactamente todo o que pensemos. Só no momento en que un color chega ao fondo do ollo é posible dubidar entre o verde ou o amarelo, e tratase de decidir despois. Unha vez decidido, podemos trocar de impresión, pero só nese mesmo intre é cando as dúas opcións poden existir de forma simultánea.

É o paradoxo de Schrödinger no que as condicións se establecen coma premisas: a observación da realidade transforma o equilibrio do sistema... Non entendo da mecánica cuántica, pero si algo de probabilidades: as diferentes opcións para unha pregunta fan máis completa e xenerosa a súa proposta que a súa resposta, e na mesma medida que medran as posibilidades de equivocarse, tamén crece o coñecemento da súa realidade.

E a natureza non é cuestión de adiviñas, supoño.

Sobre o tema do paradoxo de Schrödinger pódese mirar esto, pero facede o esforzo de non crer que existe unha solución ou que o problema se establece de xeito moral ou sociolóxico: o observador non é esencial, trátase de establecer unha natureza homoxénea para a materia como simplemente ondas: http://www.neoteo.com/la-paradoja-del-gato-de-schrodinger.neo

A VIAXE DO PRIMEIRO DÍA

Marchamos cedo (non moi cedo) e anubados (abondo) e xa no primeiro non evitamos encontrarnos con dous tolos da estrada de preto. Falar de como se espetan estes criminais ata pode darlles certa épica ás súas fazañas... Así que miramos para diante para deixar o susto e non facer máis callo no corpo.

Agora mesmo xa estou aló como estabamos hai cinco anos... o sol no chan branco e a area longa de Tavira. Nas viaxes todo é máis alto, máis belo e brilla máis. Tamén na memoria. Pola contra a realidade teima sempre por facer as cousas máis claras, con olor e outras matizacións, e adoita sorprender con mágoas e cativeces. Moitas das cousas que están á vista preséntanse como aneis de avalorios lustrosos, pero por dentro chove, cheiran e apodrecen, como calquera outra cousa, e é así como ten que ser.

Praia da Illa de Tavira. Xuño de 2004

As áreas de servizo están ateigadas ata o abarrote máis completo... e non por seren pequenas ou escasas. Esta é a costume. Nin pequenas nin baratas, pero aqui tolean polo sitio á sombra, comen os bocadillos á beira do coche e acaban coas existencias do self-service. Prepárase para fora. Fieiras nos baños, para o café, para coller e para levar e para saír de novo á estrada. Cada día somos máis o mesmo, aínda que aqui teñen bola de arroz e Ice-Tea Pêssego.

Disque o futuro está nos novos... é de esperar que sexamos quen de ver a responsabilidade grosa que implican os cativos para todos. Non son moi útiles as verdades e as consignas que marcan os camiños para os demais e que quedan altas para nós. Cada un co seu fillo que constrúa un futuro... e aqui nas estacións de servizo hai moito neno do que coidar.

E chegamos ao hotel nos Armazens do Chiado sen outro desvío que o que provoca un tranvía ao que se lle saiu a pértiga da catenaria.

Armazens do Chiado. Hotel e Centro Comercial